sen benim son noktaya sakladığım kimliksiz halimsin
ruhsatsız hayatları yaşarken
köşe başlarında gizlenen
nemli kurşunların korkuttuğu
küfürlerini kabadayı nidaları gibi ağzında taşıyan
son noktaya ölümüne gizlediğim vukuatsız yanımsın
karanlık yüzlerin kadınlığından kurtulup
ömrü boyunca bir şarkıyı ezberleyebilmiş
diğer şarkıların notalarında gençliğini gizlemiş
bilmeden yaşadığı aşkların hikayelerini dinlemiş
hangi elin ona uzandığını bilmeyen
son noktaya sonuna kadar direnen ve ağlayan canımsın
küçücük kalbini paslı bir çiviye asacak kadar yürekli
asla kirletmediği onurunun masum gözleri
zorla sahip olunan acılarının
ve “bu dünya böyle gelmiş böyle gidecek”şarkısının baş ucunda
sessiz sedasız bekleyen
son noktayı bu son olur diye özleyen yanımsın
seni yordular soydular kandırdılar
seni bensiz yolların başlangışlarında sandılar
ne bırakırım seni ruhsatsız hayatların ortasında
ne kadınlığını karanlık yüzlere
nede paslı bir çiviye astığın yüreğini bırakırım
hatta zorla sahip olunan yanlarını
şarkıların değişmeyen notalarını
çoğaltılmış fotokopi yaşamları
bizimkine benzeyen imkansız aşkları
son noktaya saklarım
sen benim son noktaya sakladığım kimliksiz halimsin
