DONUK KARELERDE AYNI İFADE

Ara sıra kendine kalır insan...

Aslına bakarsan,

Sorguya çekmeye de korkuyor,

Cevaplar bilindik...

Cevaplar korkutuyor...

Duymaya cesaret de edilmiyor...

Susmak...

Susmak da her zaman kar mı ediyor? ...

Bilemiyorum...

Sussam da,

Konuşsam da,

Hiçbir şey değişmiyor...

Yorgunluğumu kime yükleyeyim? ...

Alıp başını giden zamana mı? ...

Kendinden koparmak için elinden geleni yapan,

Hayatıma mı? ...

Bilemedim...

Peki ben? ...

Ben tek masum muyum? ...

Kuyruklu yalan! ...

Kim getirdi beni bu hale? ...

Bazen...

Geçmişe dönüyor yüzünü insan...

Eski fotoğraflar deşiliyor ya hani...

Gözlerim...

Karası aynı kara,

Bir küçük ışık görmek istedim,

Masum bir çocukta...

Yoktu...

Ben,

Hiç yaşamamıştım ki çocukluğumu...

Yaramazlık,uzaktan seyrettiğim bir oyundu...

Ve ben,

Hiç o oyunda rol alamadım ki...

Ağlamak mızmızlana mızmızlana değil,

Hep yorgan altındaydı...

Kimseyi suçlamadan,darılırdım...

Ki ben...

Hiç çocuk olamadım ki...

Haddimi bilip,oyuncaklarımla oynayamadım ki...

Mutluluğa dair bir fotoğraf aradım,

Bulamadım...

Hani sahte bile olsa,

Değişen birşeyler var,diyebilecektim oysa! ...

Ama yok! ...

Çocukluğum bile herşeyin farkında! ...

Farkederdim...

Ben bu hayata hiç gülemedim...

Anladım...

Çocukluğumu bile yaşamadım...

Bundan sonrasına ne diye bel bağlayayım? ...

Hayat,hayatlığını doğduğumda gözüme sokmuşken,

Ne diye bu hayatta anlam arayayım? ...

Hani yine de...

Ben bu hayatı,

İnadına yaşarım! ...