Yeter artık bırak yakamı…
Sıkıldım her akşam seninle yatıp her sabah seninle uyanmaktan.
Sıkıldım artık anlıyor musun? SI-KIL-DIM…
Elimdeki elinden, dilimdeki isminden herşeyinden sıkıldım. Nedir benden istediğin? Bırak peşimi kendi hayatımı yaşayayım. Bırakta biraz hayal kurayım içinde sen olmayan. Bırak biraz hayatı kendi gözlerimle göreyim.
İlgilenme artık benimle. Lütfen sabah uyandırmak için öpme yanağımdan, okşama saçımı işe geç kaldığımı söylerken. İlikleme düğmelerimi giyinirken ve uğurlama kapıdan çıkarken. Ben giderim…
Yürüme yanımda artık. Yalnız yürümek istiyorum bu sokaklarda. Sarılma lütfen, ellerim cebimde kalsın. İkaz etme ben kendim göreyim yanımdan geçen arabaları…
Karışma artık aldığım kararlara sana danışmayacağ?m…
Silme artık göz yaşlarımı ben böyle mutluyum. Dokunma yanağıma…
Bakma gözlerime öyle. Bakma artık…
Sus… Sus ve söyleme artık beni sevdiğini. Sonra çekip gidiyosun…
Dönme bana arkanı yine. Bak gidiyorsun işte beni tekrar amansız karanlık bir sabaha terkediyorsun.
Sana yeter artık diyorum. Günler, haftalar, aylar geçti beni sensiz, beni bensiz bırakalı… Sen hala her akşam bana aynı işkenceleri yapıyorsun ve her sabah dönüp arkanı aynı o günkü gibi çekip gidiyorsun…
Yeter artık bırak yakamı…
Yoksa… Yoksa ben bırak gideceğim bu hayatı…