İnsan sadece yaşayınca anlıyor birşeyleri.Zor gibi görünen şeyler,gerçek oluyor hayatın içinde.Yürek yalnızlıktan korkuyor.Yürek yalnızlığa alışmak istemiyor belki de.Ama gün gibi doğunca sevgi denen o sınırsız şey güneş yerine,bambaşka oluyor herşey…Tek yürekte iki kalp atıyor çünkü o zaman.Tek yürekte koca bir sevgi yaşanıyor,sevince…
Masmavi bir gökyüzü oluyor herşey..Sen,kanatlarını takıyorsun bembeyaz..!Mavi ışık saçan gözlerle,uçsuz maviler de geziniyorsun,hiç korkmadan..!Hiç bir gökyüzüne sığmayan sevginden güç alarak..!
Hayatın bir yerinde,tüm renklerden uzak,dünden ayrı,yarına gönüllü yaşıyorsun o zaman..
Bembeyaz kanatlar,sevgiye uçuyor,sevgiyle süzülüyor gök mavi de..Gök maviler dar geliyor,bembeyaz kanatlı sevgi kuşuna..
Bir solukluk hayat ta,sonsuz soluklar olur mu?Sonsuz soluklar,yaşamı sonsuza götürür mü?Yaşama sevgi damlacıkları düşerse,sozsuz mavi de beyaz kanatlar ıslanır mı?
Ya,bilmiyorum…Islansa ne yazar?Sırılsıklam olmak ister insan.Hayat sonsuz olsaydı sevgi kadar,sevgiler bu kadar büyük yaşanmazdı belki de.Islanmak var sırılsıklam,ıslanmak işte..!
Gözü kara,delicesine,hiç üşümeden ıslanmak…!
Yüreğinde beyaz kanatlarıyla,mavi gökte yorulmadan süzülerek,severek,sevmeyi bilerek,hiç anlamaya çalışmadan,sadece doyasıya yaşayarak hemde….!
Seni seviyorum BEBEĞİM…..
Beyaz kanatlarım sadece sana uçuyor,sadece sen varsın benim o kutsal,mavi,sonsuz göğümde….!
Have your say!