Adaletin kılıcı gözümüz çıkaralı
Elleri prangalı, dili lâl agâh kaldı.
Dünyanın ahvaline hükmedince paralı
Mazlumlara sadece bir kuru eyvah kaldı
Güneşin kemerine mercan dizen bu nesil
Bugün o günden özge daha vakur ve asil
Karanlığın tozunu dünyanın yüzünden sil
Kan ağlayan gönlüme, doğmayan sabah kaldı.
Ferhat olup dağları yarmaya yollanmıştı
Vurulmak ne kelime, vurmaya yollanmıştı
Sorulmaya başladı, sormaya yollanmıştı
Zengine “yazık oldu” mazluma “mubah” kaldı.
Özümüzü çalanlar bizi kabuk sayıyor
Bakın biri, ikiyi abuk sabuk sayıyor
Yıldız uçuranları ne de çabuk sayıyor
Yüzde beşte pür neşe, doksan beşe ah kaldı.
Zülfikar Yapar Kaleli
