ben tek kişiydim somurtuyordu ruhum sessizce
sıcaktım hiç ısıtmıyordum kendimi kim bilir
hep zamansız ölümü giyindim aynada hep varlığımı
büyümedim tahta salıncaktaki çiviyim hala
hiç olmadım nasıl oluyorsa ki o, bilmem
sadece içimdeki gölgeye düşsün diye güneş
biraz daha yalnızlığa ve sürgüne
işte dedim bırak beni
sen beni tek kişilik ruhumun somurtganlığında izledin
ne kadar soğuktun hiç ısıtmıyordun sen bilirsin
ölüm sana uzak bir tarihti aynada başkalarını giyindin
büyüdün kalbinde salın(a)cak yok
ne istediysen oldun olmak ne kadar kolay,bilirsin
güneş derini yaktı bronz heykeller gibiydin
biraz daha kalabalığa ve örgüne
işte dedin gidiyorum.
Alper Yıldırım
